مشکلات اقتصادی چه بر سرمان می آورد؟
ناگفته پیداست که درگیر چه شرایطی هستیم؟ میخوام توجه شما رو به یک جنبه مهم از حواشی اوضاع اقتصادی مشابه جلب کنم. وضعیتی که اسمشو گذاشتم، رباتیسم… حالا چه کنیم ربات نشویم؟!
زمانی در وضعیت رباتیسم قرار می گیریم که دیگه از چیزهایی که اصولاً انسان ها لذت می برن، لذت نبریم. در این اوضاع اقتصادی اگر یادمون بره که انسان هستیم خیلی چیزایی که دیگه نمیشه با پول خرید رو از دست خواهیم داد.
بعضیاتون شاید اسم هرم مازلو رو شنیده باشید. این هرم نیازمندیهای هر فرد رو فهرست کرده و در پایین ترین مراتبش نیازهای اولیه قرار دارن و در مراتب بالاترش مواردی مثل احترام، اجتماع، ارزش و استعداد
یکی از اهداف زندگی در دنیا قطعاً تکامله، اینکه انسان ها روز به روز ارتقاء پیدا کنن. ولی الان دور و برمون رو که نگاه می کنیم برخی آدم ها دارن صرفاً برای بقا می جنگن… بقای خود و خانوادشون ( تازه اگر خانواده ای تشکیل داده باشن.)
بشر داره به مرحله ای می رسه که دیگه از هیچی لذت نمی بره. اونی که پولداره چیزی براش تازگی و هیجان نداره و اونی که مشکل اقتصادی داره اونقدر غرق در پر کردن چاله های زندگیه که ذهنش چیزی به اسم لذت رو فراموش کرده!
پدری که هدفش صرفاً سیر کردن شکم خانواده اش باشه دیگه لذت لبخند بچه کوچکش، لبخند و آرامش در کنار همسرش، بازی با بچه هاش، ساختن خاطرات مشترک و … رو نمی چشه!
از همچین پدری وقتی وارد اجتماع میشه، نمیشه انتظار داشت رفتار معمول داشته باشه. دیگه قانون، احترام، جایگاه اجتماعی، صبر، انسانیت، رحم، مردونگی و … شوخی میشه! چون هدف چیز دیگه است،هدف پووووله!
ربات نسازیم!
وقتی این فرهنگ همه گیر بشه به وضعیتی می رسیم که وقتی از هر نوجوون یا بچه ای می پرسی آرزوت چیه؟ میگه میخوام پولدار شم. فقط همین!
این نوجوون بعداً قراره وارد جامعه بشه و بشه آینده ساز و دیگه قطعاً می دونید خروجی همچین نسلی اینه که دیگه انسان ها جامعه رو اداره نمی کنن بلکه با دستای خودمون اداره جامعه آیندمون رو میدیم دست ربات های انسان نما!
دقتی کردید؟ تو این وضعیت دیگه از ادبیات و شعر و نقاشی لذت نمی بریم! رنگ ها و رنگ آمیزی ها، مثل دیوار رنگی، حوض رنگی و … میشن خاطره. دیگه وقتی میخوایم لبخند بزنیم فقط به گذشته های دور فکر می کنیم. میوفتیم دنبال لذت های موقت و آنی و زودگذر. این رفتار ربات ها نیست؟!
اول خودمو مخاطب قرار میدم و بعد هر کسی که فکر می کنه حرفای من به دردش میخوره! مراقب باشیم ربات نشیم و ربات به جامعه تحویل ندیم. چیزایی که با پول نمیشه خرید رو یادمون نره! پدر و مادر، خانواده، دوستای خوب، جمع های خاطره انگیز و نعمت هایی که می تونیم لمسشون کنیم، بوشون کنیم، ببینیمشون، طعمشون رو بچشیم و با تمام وجود حسشون کنیم و در کنار همه این ها جاودانه ترین حس لذت یعنی پیشرفت!
[masterslider id=”5″]
